De terugkeer van het vest

Als iemand gaat op reis dan maak je wat mee.
Britse handelsreizigers in de 17e Eeuw kwamen terug uit Perzië en brachten daar een met lange traditie beladen kledingstuk mee dat in het land van de koele Engelsman eerder het schudden van het hoof tweegbracht.
Een korte jas zonder mouwen? Waar zou dat goed voor zijn?

Maar al snel realiseerden de koninklijke onderdanen dat het vest een zeer handig gebruiksvoorwerp was. 
Geleidelijk aan ontwikkelde zich uit de jas en het klassiek Wam (westers kort jasje), de vorm van het vest, wat we tot op de dag van vandaag nog kennen.
In eerste instantie tot over de knie uitstrekkend en onder een mantel over de Justeaucorps, werd steeds korter en benaderde zo weer het Perzische model.
De vesten werden vaak gemaakt van kostbaar brokaat en zijde.
De drager wilde zijn welvaart benadrukken.
Soms ging men zelfs zo ver om in dat vest een dikke prop te stoppen om zijn eigen omvang te vergroten, een trend die heden bijna niemand kan begrijpen.
Nou, veel prominente vestdragers zoals Edward VII van Groot-Brittannië moest niets simuleren. Er wordt beweerd dat de uitvinder van de basisregel, de Vorst zelf, tot op de dag van vandaag geldt, dat hij de onderste knoop van zijn vest in principe nooit sloot. De reden: hij kon het gewoon niet meer sluiten.

De trend naar het flitsend vest keerde om toen de mannenmode in de 19e Eeuw onopvallender en gedekter werd. 
In plaats van glanzende zijde wordt nu kostuumstof gebruikt en is dus voor een lange tijd een onmisbaar kledingstuk voor de modieuze Heer.
Zelfs tot vandaag de dag zweren echte pleitbezorgers van de klassieke herenmode bij het drie-delig pak bestaande uit een broek, jas en vest van hetzelfde materiaal.
Er zijn genoeg argumenten. Niet alleen dat het vest bij koud weer warm is, het houdt ook het shirt op zijn plaats, het voorkomt het wegglijden van de stropdas en tilt de kraag op, waardoor het pak streng en formeel lijkt.

Ten eerste, het was het oorlog-gerelateerd materiaaltekort, waardoor het vest steeds zeldzamer werd. De steeds beter verwarmde kantoren  zou kunnen hebben bijdragen dat het niet meer zo nodig was.
Langzaam maar zeker kwam het twee-delig pak opzetten. Zelfs bij de meest komstuumdragers is het vooral bestemd voor feestelijke gelegenheden.

Op dezelfde manier  als het vest verdween uit de klerenkast, bleef hij gewoon deel uitmaken van de vrijetijdskleding. 
Outdoorvesten dienden als praktische bodywarmers, Safarivesten als avontuurlijk kleding.
Ze werden gemaakt van alle denkbare materialen, van slijtvaste synthetische vezels tot high-performance-membraan weefsels.
Ook leren vesten genoten grote populariteit.
Ook ambachtslieden zetten meer en meer in op dat praktische kledingstuk, het blijft warm zonder dat de mouwen in de weg zitten en biedt ook ruimte voor een verscheidenheid aan zakken.
 
De beginnende retro-look van het jasje kreeg ook weer de nodige aandacht.
En de mode-ontwerpers herontdekten de charme van het mouwloze kledingstuk.

De huidige vesten zijn slank.
Afhankelijk van het gewenste effect  komen ze weer in de mode met glans en krijtstrepen en strenge details, of ze volgen de trend van de mantels, voorgewassen zachte stoffen en een informele snit.
Ze kunnen rustig gedragen worden, niet alleen op de business shirt, maar ook op het  T-shirt en spijkerbroek. 
Trendsetters dragen deze sjaal losjes gebonden om de nek.
De uiteinden worden eenvoudig in de kraag gestopt.
Daarbij een platte pet met een grijs Glen-Pepitamotief of, misschien wel meer stijlvolle accolades (voor de oude knopen uit vervlogen tijden), et voila – een instant retro look.
 
En nog iets is weer terug: de weelderige satijnen of zijde glanzende gekleurde colberts zijn inderdaad alles behalve klassiek. 

Met een slanke lange jas of pak met Nehrukraag ziet u er gewoon nog stijlvol uit. Ervan uitgaande dat je het combineert met de juiste stropdas en bijpassend pochet.mbiniert sie mit der richtigen Krawatte und passendem Einstecktuch.